Rijd je door het landelijke
Twekkelo, valt je ineens iets wanhopigs spartelends op het fietspad op... Snel remmen, met gevaar voor eigen leven op de weg gaan staan, vlak langs de voorbijrazende auto's, en dan maar proberen dit piepkleine
veldmuisje naar de berm te manoeuvreren. Dat lukt, maar dan...
De aanblik van zo'n muisje met de ogen nog zo goed als gesloten, dat wanhopig zoekt, naar wat? Af en toe valt het beessie nog om ook...
Da's teveel voor mijn knagende medelijden. Hup, brillenkoker open, gras erin gestopt, muissie erin (bedankt trouwens voor de piep-kleine beet). Snel naar huis.
En nu zijn we dus in de weer met pipet, koffiemelk en
Olvarit.
Het beestje is erg verzwakt en ik ben benieuwd of ik het in leven kan houden.
Duimen dus maar!