Je gezicht onherkenbaar
van tederheid en tegelijk
vertrouwder dan het mijne
zoals het me iedere dag
onzeker aankijkt uit de spiegel.
Door de mist van verdampte
jaren flitst plotseling
haarscherp het oude vergezicht.
Met je armen om me heen
lijkt het of de ring
van mijn bestaan zich sluit.
Misschien heeft het wonder
me aangeraakt, misschien
ben ik gered.
Hanny Michaelis
lees ook
Geen opmerkingen:
Een reactie posten